Kamu harcamaları ve refah Araştırma, İtalya'nın 2022'de sosyal koruma harcamalarına (emeklilik, sağlık ve yardım) toplam 559,413 milyar Euro tahsis ettiğini, yani toplam kamu harcamalarının yarısından fazlasını (%51,65) gösterdiğini gösteriyor: bu eşit bir değerdir Bu, “refah devletimizin çok cömert olmadığı yönündeki klişelerin aksine, bizi Eurostat sıralamasında Fransa ve Avusturya ile birlikte en üst sıraya yerleştiriyor”.
Refah bize 10 yıl öncesine göre %30 daha pahalıya mal oluyor. 2012 ile karşılaştırıldığında, on yıl boyunca refah harcamaları yapısal olarak 127,5 milyar (+%29,4) arttı: bu büyüme esas olarak, raporda okuduğumuza göre “devlet vaatlerinin baskısı altında” olan yardım bölümünden kaynaklanıyordu. Sürekli seçim kampanyasına yönelik bir politika olan ve hâlâ merkezi bir hizmet kaydı bulunmayan örgütsel makinenin verimsizliğiyle şişirilen bu politika, sosyal güvenlik harcamalarının yalnızca %17'sine kıyasla %126,3 oranında arttı.”
Yardım, sağlık ve sosyal yardım genel vergilerden yararlanır. Genel olarak bakıldığında, INPS ve Inail için dengeden, yani işçilerin ve işletmelerin ödediği katkı paylarıyla kendi kendini idame ettirebilen bir emeklilik ve sigorta sisteminden bahsedebilirsek, yardımlar (yaklaşık 157 milyar avro) için aynı şeyi söyleyemeyiz. sağlık hizmetleri (harcanan miktar yaklaşık 131 milyar) ve yerel yönetimlerin refahı (yaklaşık 13 milyar), belirli katkıların olmadığı durumlarda genel vergilendirmeden yararlanılarak desteklenmesi gerekmektedir. Başta KDV olmak üzere Irpef, ek, Ires, Irap doğrudan vergilerinin neredeyse tamamının ve ayrıca 23,77 milyar dolaylı verginin gerekli olduğu toplamda 300 milyar Euro'nun üzerinde bir tutar açıklanıyor.
Gelir ve vergiler İtalyanların yüzde 75,80'i sıfırdan 29 bin avroya kadar gelir beyan ediyor ve Irpef'in yalnızca yüzde 24,43'ünü ödüyor. Her beyan sahibinin 1.405 kişiden sorumlu olduğu hesaplandığında vatandaş başına ödenen ortalama vergi kesintiler hariç net 101,73 avro olurken, 15 bin ile 20 bin avro arasındakiler için (toplamın %12,84'ü) 1.762 avroya düşerek 1.254 avroya geriledi. Kişi başına düşen miktar, yine tek başına kişi başına düşen sağlık masraflarını bile karşılamaya yetmiyor.
Irpef'in neredeyse tamamı 29 bin avronun üzerinde gelirden geliyor “Itinerari sosyal güvenlik başkanı Alberto Brambilla, İtalya'yı vergilerle baskı altındaki bir ülke olarak tanımlamanın doğru olmadığının altını çiziyor, çünkü vergi yükü vergi mükelleflerinin üzerine düşüyor ve dolayısıyla Sosyal koruma sistemimizin bile finansmanı, 29 bin euro ve üzeri gelire sahip vergi mükelleflerinin sadece yüzde 24,20'sini oluşturuyor ve bu da tek başına tüm Irpef'in yüzde 75,57'sine tekabül ediyor.”
“İtalyanların büyük bir kısmı,” diye bitiriyor Brambilla, “İtalyanların büyük bir kısmı ya çok az para ödüyor ya da hiç ödemiyor, o kadar ki masrafların tamamı topluluk tarafından ödeniyor. Bu, esas olarak 35 bin avronun üzerindeki gelirlerle ortaya çıkan güçlü bir yeniden dağıtıma sahip bir ülkenin portresi.” Sosyal güvenlik harcamalarının iki katı oranında artan refah harcamaları üzerinde kontrollerin olmaması durumunda, ikramiyelerden, yardımlardan ve imtiyazlardan marjinal olarak faydalanamayanlar, yılda brüt olarak faydalanmaktadırlar.
Refah bize 10 yıl öncesine göre %30 daha pahalıya mal oluyor. 2012 ile karşılaştırıldığında, on yıl boyunca refah harcamaları yapısal olarak 127,5 milyar (+%29,4) arttı: bu büyüme esas olarak, raporda okuduğumuza göre “devlet vaatlerinin baskısı altında” olan yardım bölümünden kaynaklanıyordu. Sürekli seçim kampanyasına yönelik bir politika olan ve hâlâ merkezi bir hizmet kaydı bulunmayan örgütsel makinenin verimsizliğiyle şişirilen bu politika, sosyal güvenlik harcamalarının yalnızca %17'sine kıyasla %126,3 oranında arttı.”
Yardım, sağlık ve sosyal yardım genel vergilerden yararlanır. Genel olarak bakıldığında, INPS ve Inail için dengeden, yani işçilerin ve işletmelerin ödediği katkı paylarıyla kendi kendini idame ettirebilen bir emeklilik ve sigorta sisteminden bahsedebilirsek, yardımlar (yaklaşık 157 milyar avro) için aynı şeyi söyleyemeyiz. sağlık hizmetleri (harcanan miktar yaklaşık 131 milyar) ve yerel yönetimlerin refahı (yaklaşık 13 milyar), belirli katkıların olmadığı durumlarda genel vergilendirmeden yararlanılarak desteklenmesi gerekmektedir. Başta KDV olmak üzere Irpef, ek, Ires, Irap doğrudan vergilerinin neredeyse tamamının ve ayrıca 23,77 milyar dolaylı verginin gerekli olduğu toplamda 300 milyar Euro'nun üzerinde bir tutar açıklanıyor.
Gelir ve vergiler İtalyanların yüzde 75,80'i sıfırdan 29 bin avroya kadar gelir beyan ediyor ve Irpef'in yalnızca yüzde 24,43'ünü ödüyor. Her beyan sahibinin 1.405 kişiden sorumlu olduğu hesaplandığında vatandaş başına ödenen ortalama vergi kesintiler hariç net 101,73 avro olurken, 15 bin ile 20 bin avro arasındakiler için (toplamın %12,84'ü) 1.762 avroya düşerek 1.254 avroya geriledi. Kişi başına düşen miktar, yine tek başına kişi başına düşen sağlık masraflarını bile karşılamaya yetmiyor.
Irpef'in neredeyse tamamı 29 bin avronun üzerinde gelirden geliyor “Itinerari sosyal güvenlik başkanı Alberto Brambilla, İtalya'yı vergilerle baskı altındaki bir ülke olarak tanımlamanın doğru olmadığının altını çiziyor, çünkü vergi yükü vergi mükelleflerinin üzerine düşüyor ve dolayısıyla Sosyal koruma sistemimizin bile finansmanı, 29 bin euro ve üzeri gelire sahip vergi mükelleflerinin sadece yüzde 24,20'sini oluşturuyor ve bu da tek başına tüm Irpef'in yüzde 75,57'sine tekabül ediyor.”
“İtalyanların büyük bir kısmı,” diye bitiriyor Brambilla, “İtalyanların büyük bir kısmı ya çok az para ödüyor ya da hiç ödemiyor, o kadar ki masrafların tamamı topluluk tarafından ödeniyor. Bu, esas olarak 35 bin avronun üzerindeki gelirlerle ortaya çıkan güçlü bir yeniden dağıtıma sahip bir ülkenin portresi.” Sosyal güvenlik harcamalarının iki katı oranında artan refah harcamaları üzerinde kontrollerin olmaması durumunda, ikramiyelerden, yardımlardan ve imtiyazlardan marjinal olarak faydalanamayanlar, yılda brüt olarak faydalanmaktadırlar.